Η έμφαση στην τακτική
Το πρώτο ημίχρονο ήταν νευρικό και παρά το συνεχές τρέξιμο των παικτών η έμφαση αμφότερων των ομάδων στην πίεση πάνω στην μπάλα δεν επέτρεψε συγκινήσεις. Το παιχνίδι πήγε στη δύναμη και στις προσωπικές μονομαχίες, άρα ήταν δύσκολο χωρίς να υπάρξει λάθος να δημιουργηθεί κάποια ευκαιρία.
Ο Παναθηναϊκός επέλεξε την τακτική με την οποία είχε φύγει νικητής από το Φάληρο την προηγούμενη περίοδο, δηλαδή θωράκισμα των πλευρών για να κόψει τις επελάσεις και τα ρήγματα των πολύ επιθετικών ακραίων μπακ του Ολυμπιακού, Ελ Αμπντελαουΐ και Μασουακού, τους οποίους συνεπικουρούσαν οι Αφελάι και Κασάμι.
Παιχνίδι από τον άξονα ο Ολυμπιακός δεν είχε, καθώς ο Ντομίνγκες έμενε μακριά από τις φετινές εμφανίσεις του στο Τσάμπιονς Λιγκ, η μπάλα δεν έφτανε στον Μήτρογλου κι έτσι φυσιολογικά οι γηπεδούχοι δεν μπορούσαν να απειλήσουν, ενώ δεν κατόρθωσαν να εκμεταλλευτούν ούτε κάποια από τις (πολλές) «στημένες μπάλες» που κέρδισαν πέριξ της περιοχής του Στιλ.
Ημίχρονο με... μία φάση
Από την πλευρά του ο Παναθηναϊκός είχε πρώτο ζητούμενο την αμυντική οχύρωση και την καταστροφή της αντίπαλης ανάπτυξης. Με τον Καρέλη μόνο και αποκομμένο στην επίθεση, οι μακρινές μπαλιές με την οποία οι συμπαίκτες του επιζητούσαν να εκμεταλλευτούν την ταχύτητά του ήταν εύκολη υπόθεση για τους αμυντικούς του Ολυμπιακού.
Μοιραία λοιπόν η μοναδική άξια αναφοράς φάση στα πρώτα 45 λεπτά ήταν εκείνη στο 14΄, όταν στο γύρισμα του Αφελάι από αριστερά η μπάλα έφτασε στον Μανιάτη που ερχόταν τρέιλερ, αλλά ο Στιλ απέκρουσε το -όχι ιδιαίτερων αξιώσεων- σουτ του διεθνή μέσου.
Ένα και... τέλος
Στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή εκείνο του χαμηλού ρίσκου κυρίως από την πλευρά του Παναθηναϊκού ξεκίνησε και το δεύτερο ημίχρονο, αλλά το γκολ του Τάσου Αυλωνίτη στο 59ο λεπτό άλλαξε τη φυσιογνωμία του αγώνα, όχι όμως και το τελικό αποτέλεσμα.
πηγη
