Το Μνημόνιο υπήρξε κορυφαία επιλογή, καθοριστική για τη χώρα μας.
Οι πάντες γνώριζαν ότι οδηγεί σ' αυτό που βιώνει σήμερα η Ελλάδα. Εκπτώχευση διαρκείας και ζωή στο όριο για πολλές δεκαετίες. Το γνώριζαν ακόμη και εκείνοι που δέχτηκαν την έξωθεν ληφθείσα επιλογή.
Ενδεχομένως γιατί πίστευαν ότι τα αναγκαία μέτρα θα επιφέρουν πρόσκαιρο μαρασμό, αλλά θα ανοίξουν τον δρόμο για αναγέννηση της οικονομίας. Τώρα, ξέρουν και οι ίδιοι -όσο και αν ασθμαίνοντες εμφανίζονται αισιόδοξοι- ότι η χώρα ούτε το χρέος μπορεί να αποπληρώσει ούτε θα δει άσπρη μέρα για πολλά χρόνια.
Από την επιβολή του Μνημονίου και εντεύθεν, προέκυψε αναπόφευκτο το εξής: Η ελληνική κοινωνία πήρε θέση για το Μνημόνιο, όπως φυσικά και τα πολιτικά κόμματα. Αυτό σημαίνει ότι φυσιολογικά διαμορφώθηκαν δύο μέτωπα, το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό. Δεν πρόκειται για επινοημένη διαμόρφωση ή για διασταλτικές ερμηνείες μικροπολιτικής χροιάς από κόμματα και οργανώσεις που έψαχναν έδαφος για να σταθούν. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα από τις σεισμικές αντιδράσεις της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ, αυτουργός και μοιραίος πρωταγωνιστής, πλήρωσε ακριβά την επιλογή του, ενώ η Ν.Δ. του Σαμαρά κινδυνεύει να έχει την τύχη του, από τότε που εγκατέλειψε τη ρητορική εναντίον του Μνημονίου και άρχισε να το υπηρετεί.
Στην αρχή του Προγράμματος, η καταιγιστική προπαγάνδα προέβαλε την Μορμώ της χρεοκοπίας. Αποδείχτηκε ψέμα. Η Ευρωζώνη θα είχε καταρρεύσει αν αποχωρούσε χρεοκοπημένη η Ελλάδα.
Εν συνεχεία -ή μάλλον ταυτόχρονα- άρχισε μια συστηματική εκστρατεία για να ενοχοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, ότι τάχα ευθύνεται εξίσου με τους πολιτικούς διαχειριστές. Στόχος ήταν να διπλώσει τα φτερά της και να αποδεχθεί σιωπηλή τα μέτρα. Βασικό στοιχείο της προπαγάνδας αυτής ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Οτι το κράτος είναι ερειπιώνας, γεγονός που είχε επί δεκαετίες τοξική επίδραση στην οικονομία και στην εν γένει λειτουργία της κρατικής μηχανής. Με μια διαφορά: η μεγάλη αλήθεια, όπως προκλητικά και χυδαία προεβλήθη, έκρυβε μιαν άλλη εξίσου μεγάλη αλήθεια. Οτι η βασική ευθύνη βαρύνει κατά το συντριπτικό μέρος της τα δύο μεγάλα κόμματα και όχι την κοινωνία. Εκείνα δεν τόλμησαν τον εκσυγχρονισμό, εκείνα συντηρούσαν ανέπαφες τις εστίες της διαφθοράς, εκείνα έριχναν ψιχία επιβίωσης στην κοινωνία -και χρυσίο στους εκλεκτούς τους- για να έχουν εσαεί εξαρτημένο τον κόσμο.
Η θρασύτατη μνημονιακή προπαγάνδα, αγνοώντας την δεινή θέση και τις βαριές ευθύνες εκείνων που δέχτηκαν και υπηρετούν το Μνημόνιο, έφτασε στο σημείο να θεωρεί αποτύπωμα λαϊκισμού το αντιμνημονιακό πρόσημο. Και να ζητεί τα ρέστα από κόμματα που ποτέ δεν είχαν κυβερνήσει τον τόπο! Η θρασύτης των ενόχων, θα πει κανείς. Σωστά. Ελα όμως που διάφοροι της δήθεν Κεντροαριστεράς και της «προόδου» εκφράζονται με τον ίδιο απαξιωτικό τρόπο. Ακούν την λέξη «αντιμνημονιακός» και τραβάνε πιστόλι, συνοδεύοντας τις αιχμές τους με κάτι μεταξωτά περιτυλίγματα περί Ευρώπης και ρεαλισμού. Δηλαδή, δεν έχουν καν το θάρρος -όπως το έχουν τα κόμματα που συγκυβερνούν- να πουν ανοιχτά ότι υπερασπίζονται το Μνημόνιο, διότι το θεωρούν σωτήριο για τη χώρα. Κλασικό παράδειγμα αποτελούν οι σημιτικοί «58», οι οποίοι -τελικώς- έχουν την τύχη που τους αξίζει. Μια δράκα οιηματιών που δεν εκπροσωπούν ούτε καν... το σύνολο των «58».
Ομως το αντιμνημονιακό μέτωπο, όπως τουλάχιστον εκφράζεται από την πλέον δυναμική εκδοχή του, τον ΣΥΡΙΖΑ, παρέβλεψε εξ αρχής τη θετική πτυχή του Μνημονίου. Τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και στην οικονομία. Οχι αυτές που μεταφράζονται σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά εκείνες που έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες. Εκείνες που αφορούν σε προκλητικές μισθολογικές ανισότητες, σε εξοργιστικά προνόμια κοινωνικών ομάδων, στους διορισμούς και τα ρουσφέτια, στην εκτεταμένη διαφθορά και σε υπαρκτές αγκυλώσεις σχετικά με τις επενδύσεις και την Ανάπτυξη.
Υπάρχει εξήγηση για την αφωνία αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι -κακώς, κάκιστα- οποιαδήποτε συμφωνία του με εξυγιαντικές επιλογές θα σήμαινε ότι νομιμοποιεί και τις υπόλοιπες πτυχές του Μνημονίου. Δεν αντελήφθη, όμως, ότι ακόμη και το μεγάλο ποσοστό που τον εμπιστεύεται ξέρει καλά ότι αυτές οι δραστικές αλλαγές είναι επιβεβλημένες εκ των πραγμάτων. Το ξέρει ο κόσμος γιατί έζησε και βιώνει ακόμη τις οδυνηρές συνέπειες που έχει επιφέρει η λειτουργία ενός άξενου και εχθρικού κράτους.
Ενδεχομένως γιατί πίστευαν ότι τα αναγκαία μέτρα θα επιφέρουν πρόσκαιρο μαρασμό, αλλά θα ανοίξουν τον δρόμο για αναγέννηση της οικονομίας. Τώρα, ξέρουν και οι ίδιοι -όσο και αν ασθμαίνοντες εμφανίζονται αισιόδοξοι- ότι η χώρα ούτε το χρέος μπορεί να αποπληρώσει ούτε θα δει άσπρη μέρα για πολλά χρόνια.
Από την επιβολή του Μνημονίου και εντεύθεν, προέκυψε αναπόφευκτο το εξής: Η ελληνική κοινωνία πήρε θέση για το Μνημόνιο, όπως φυσικά και τα πολιτικά κόμματα. Αυτό σημαίνει ότι φυσιολογικά διαμορφώθηκαν δύο μέτωπα, το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό. Δεν πρόκειται για επινοημένη διαμόρφωση ή για διασταλτικές ερμηνείες μικροπολιτικής χροιάς από κόμματα και οργανώσεις που έψαχναν έδαφος για να σταθούν. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα από τις σεισμικές αντιδράσεις της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ, αυτουργός και μοιραίος πρωταγωνιστής, πλήρωσε ακριβά την επιλογή του, ενώ η Ν.Δ. του Σαμαρά κινδυνεύει να έχει την τύχη του, από τότε που εγκατέλειψε τη ρητορική εναντίον του Μνημονίου και άρχισε να το υπηρετεί.
Στην αρχή του Προγράμματος, η καταιγιστική προπαγάνδα προέβαλε την Μορμώ της χρεοκοπίας. Αποδείχτηκε ψέμα. Η Ευρωζώνη θα είχε καταρρεύσει αν αποχωρούσε χρεοκοπημένη η Ελλάδα.
Εν συνεχεία -ή μάλλον ταυτόχρονα- άρχισε μια συστηματική εκστρατεία για να ενοχοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, ότι τάχα ευθύνεται εξίσου με τους πολιτικούς διαχειριστές. Στόχος ήταν να διπλώσει τα φτερά της και να αποδεχθεί σιωπηλή τα μέτρα. Βασικό στοιχείο της προπαγάνδας αυτής ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Οτι το κράτος είναι ερειπιώνας, γεγονός που είχε επί δεκαετίες τοξική επίδραση στην οικονομία και στην εν γένει λειτουργία της κρατικής μηχανής. Με μια διαφορά: η μεγάλη αλήθεια, όπως προκλητικά και χυδαία προεβλήθη, έκρυβε μιαν άλλη εξίσου μεγάλη αλήθεια. Οτι η βασική ευθύνη βαρύνει κατά το συντριπτικό μέρος της τα δύο μεγάλα κόμματα και όχι την κοινωνία. Εκείνα δεν τόλμησαν τον εκσυγχρονισμό, εκείνα συντηρούσαν ανέπαφες τις εστίες της διαφθοράς, εκείνα έριχναν ψιχία επιβίωσης στην κοινωνία -και χρυσίο στους εκλεκτούς τους- για να έχουν εσαεί εξαρτημένο τον κόσμο.
Η θρασύτατη μνημονιακή προπαγάνδα, αγνοώντας την δεινή θέση και τις βαριές ευθύνες εκείνων που δέχτηκαν και υπηρετούν το Μνημόνιο, έφτασε στο σημείο να θεωρεί αποτύπωμα λαϊκισμού το αντιμνημονιακό πρόσημο. Και να ζητεί τα ρέστα από κόμματα που ποτέ δεν είχαν κυβερνήσει τον τόπο! Η θρασύτης των ενόχων, θα πει κανείς. Σωστά. Ελα όμως που διάφοροι της δήθεν Κεντροαριστεράς και της «προόδου» εκφράζονται με τον ίδιο απαξιωτικό τρόπο. Ακούν την λέξη «αντιμνημονιακός» και τραβάνε πιστόλι, συνοδεύοντας τις αιχμές τους με κάτι μεταξωτά περιτυλίγματα περί Ευρώπης και ρεαλισμού. Δηλαδή, δεν έχουν καν το θάρρος -όπως το έχουν τα κόμματα που συγκυβερνούν- να πουν ανοιχτά ότι υπερασπίζονται το Μνημόνιο, διότι το θεωρούν σωτήριο για τη χώρα. Κλασικό παράδειγμα αποτελούν οι σημιτικοί «58», οι οποίοι -τελικώς- έχουν την τύχη που τους αξίζει. Μια δράκα οιηματιών που δεν εκπροσωπούν ούτε καν... το σύνολο των «58».
Ομως το αντιμνημονιακό μέτωπο, όπως τουλάχιστον εκφράζεται από την πλέον δυναμική εκδοχή του, τον ΣΥΡΙΖΑ, παρέβλεψε εξ αρχής τη θετική πτυχή του Μνημονίου. Τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και στην οικονομία. Οχι αυτές που μεταφράζονται σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά εκείνες που έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαετίες. Εκείνες που αφορούν σε προκλητικές μισθολογικές ανισότητες, σε εξοργιστικά προνόμια κοινωνικών ομάδων, στους διορισμούς και τα ρουσφέτια, στην εκτεταμένη διαφθορά και σε υπαρκτές αγκυλώσεις σχετικά με τις επενδύσεις και την Ανάπτυξη.
Υπάρχει εξήγηση για την αφωνία αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι -κακώς, κάκιστα- οποιαδήποτε συμφωνία του με εξυγιαντικές επιλογές θα σήμαινε ότι νομιμοποιεί και τις υπόλοιπες πτυχές του Μνημονίου. Δεν αντελήφθη, όμως, ότι ακόμη και το μεγάλο ποσοστό που τον εμπιστεύεται ξέρει καλά ότι αυτές οι δραστικές αλλαγές είναι επιβεβλημένες εκ των πραγμάτων. Το ξέρει ο κόσμος γιατί έζησε και βιώνει ακόμη τις οδυνηρές συνέπειες που έχει επιφέρει η λειτουργία ενός άξενου και εχθρικού κράτους.
Θα το αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ (οτ)αν αναλάβει την εξουσία. Τότε, δηλώσεις τύπου Σακελλαρίδη (ότι δεν θα διαδηλώνει ο κόσμος γιατί δεν θα έχει λόγους να το πράττει) ή ελαφρότητες τύπου Δούρου, ότι αλλιώς μαζεύουν τα σκουπίδια οι αντιμνημονιακοί, θα αποδειχθούν άσαρκες και αστείες. Και αν τώρα παραπέμπουν σε υποκειμενικές εκφραστικές αδυναμίες, στο μέλλον, με το κάθε μέρα δύσκολο και απαιτητικό, θα αποκαλύπτουν αδυναμίες για σοβαρή διαχείριση της εξουσίας από ένα κόμμα της Αριστεράς. Οι επιπτώσεις, προφανείς.
