Ήταν τρεις μέρες πολύ γεμάτες για όλους. Συνέδρους, παρατηρητές, απλούς φίλους ακόμα και για κάποιους απλά περίεργους που περίμεναν να ακούσουν τι έχει να...
πει το Ποτάμι. ‘Οσοι βρέθηκαν στο Λαύριο θα κουβαλάνε για πάντα μέσα τους το συναίσθημα αυτό της μεγάλης ελπίδας για κάτι καινούριο που γεννήθηκε και μεγαλώνει, που ωριμάζει και ψηλώνει. Για κάτι που έφτιαξαν όλοι μαζί, από το μηδέν και επειδή ακριβώς το αισθάνονται τόσο δικό τους, νοιάζονται κάθε στιγμή να το φροντίσουν και να το προστατέψουν.
Άνθρωποι νέοι, χαμογελαστοί που μπορεί να γνωρίζονταν ως τώρα μόνο μέσα στο διαδίκτυο και τους έβλεπες να αγκαλιάζονται και να πειράζουν ο ένας τον άλλο για το ποιoς είναι ο δραστήριος “τομέας”. Κάποιοι πιο μεγάλοι, που έχουν ξαναζήσει συνέδρια και δε μπορούσαν να κρύψουν την έκπληξή τους για το σεβασμό στη διαδικασία και την ωριμότητα των τοποθετήσεων. ‘Ενας διάλογος ζωντανός, γεμάτος ανησυχίες και λαχτάρα για το πώς μπορεί “να αλλάξει αυτή η χώρα”.
Ο Σταύρος να περιφέρεται στα διαλείμματα και να ακούει απορίες και παραινέσεις για το πώς θα γίνουν όλα ακόμα καλύτερα. Δημοσιογράφοι, που απορούσαν για το πώς μπορεί να είναι όλα τόσο καλά οργανωμένα και οι γκρίνιες τόσο απούσες, σε ένα σώμα, που κανείς δεν ήξερε από πριν ούτε την ακριβή του σύνθεση ούτε τις διαθέσεις του. Εθελοντές, που έκαναν τη δουλειά τους με έναν επαγγελματισμό και ένα κέφι τόσο πρωτόγνωρο, που σίγουρα κάποιοι συνομωσιολόγοι θα πρέπει να σκέφτηκαν ότι δεν μπορεί να μην πληρώνονται… Προτάσεις, ψηφοφορίες, εκλογικές διαδικασίες, συγχαρίκια, κεράσματα κι αποχαιρετισμοί μέχρι το επόμενο μεγάλο ραντεβού.
Αυτό, που έζησε όποιος για τρεις μέρες βρέθηκε στο κτίριο της “Επίπλευσης” και τους γύρω χώρους έδειξε πως το Ποτάμι μπορεί να μην είναι μεγάλο σε ηλικία, μπορεί να φορά καμιά φορά “βερμούδες και γυαλιά” αλλά σίγουρα δεν “φοβάται το αύριο”. Αντίθετα είναι έτοιμο να το δημιουργήσει, με εργαλεία τον αυθορμητισμό και την ευρηματικότητά του.’Εχει την ικανότητα να αξιοποιεί ακόμα και την αφέλεια και την απειρία του, για να μπορεί να τραβάει προς τα εκεί, που τραβάνε όλα τα ποτάμια, όπως εύστοχα είπε κάποιος νεαρός σύνεδρος: Μπροστά.
