Είμαστε και μεις
Το Πάσχα ήταν πάντα το χειροτερότερό μου. Δεν τρώω αρνί και κατσίκι - δεν μπορώ, κάτι τρέχει με τον οργανισμό μου - για δε τη μαγειρίτσα ούτε λόγος να γίνεται. Ούτε καν το τύπου φρικασέ που έφτιαχνε η μάνα μου εις αντικατάστασιν. Δεν μπορώ το νταβαντούρι με τα δημοτικά, τα μεγάλα τραπέζια με τα πλαστικά πιάτα και το χάος με τα βουνά του κρέατος. Παγωμένο μετά το μισάωρο που κατεβαίνει απ' τη σούβλα.
Μια ζωή καταναγκασμός. Στο καθήκον όμως! Στη ΝΥ ποιος θα έπαιρνε το αρνί από την Αστόρια για το ψήσιμο στο πάρκο στο New Haven; Ποιός θα το περάσει στη σούβλα; Ποιός θα κοιτά αποσβολωμένος τους Rangers στο πάρκο (άδεια είχε πάρει άλλος) που ρωτούν αν είναι σκυλί αυτό στη σούβλα; Ποιός θα πρέπει να ανταποκριθεί με γενναιότητα στην πρόκληση στο Μεσολόγγι "όποιος δεν έχει φάει απ' αυτό δεν είναι άντρας" για να μάθει μισό λεπτό αργότερα πως το γλοιώδες καρβουνιασμένο έδεσμα που ακόμη δεν μπορεί να ξεχάσει - άντρακλας βλέπετε - είναι χέλι; Ποιός θα τρέχει στα βουνά και τα λαγκάδια με τα παιδιά να χαρούν το έθιμο; Τα παιδιά βέβαια βαριούνται του θανατά - άντε να παίξουν λίγο με τη φωτιά και τα κάρβουνα και να γυρίσουν τη σούβλα. Ποιός θα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης με τους βαρελοτατζήδες όταν γίνεται της Βοσνίας νυχτιάτικο της Ανάστασης; Μη σου σβύσει και το κερί μέχρι το σπίτι! Αμ το άλλο; Με τις λαμπάδες των παιδιών; Έχω περάσει από τρανσφόρμερς, χελωνονιντζάκια, μπάρμπες, ροζ, γαλάζιες! Επτάωρα μπλοκαρίσματα στο Μαλιακό!
Για μένα το Πάσχα πάντα ήταν Η ταλαιπωρία! Μάταια δε! Υποχρεωτική χορτοφαγία με σαλάτες μαραμένες μέσα στο λάδι. Και τα δημοτικά! Τα παιδιά μεγάλωσαν και το μόνο που δεν τους ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή της ταλαιπωρίας. Να μην το ξεχάσω: Μη σας τύχει να είστε σε αμερικανική πόλη, να μένετε κοντά σε campus πανεπιστημίου και να συμπίπτουν ορθόδοξο και καθολικό Πάσχα. Κλειστές οι diners των συμπατριωτών, κλειστά τα ιταλικά - υποχρεωτικό το κινέζικο ή το τάι!
Ευτυχία να μην κάνεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτε το Πάσχα!
