Όταν μιλάμε όμως για μακρινά ταξίδια είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται κάποιος. Οι θηριώδεις μηχανές, τα μεγάλου κυβισμού τζιπ, ακόμα και τα ποδήλατα για τους πιο αθλητικούς θεωρούνται πολύ πιο κατάλληλα μέσα για ταξίδι. Με τρεις δεκαετίες περιπλανήσεων και τη σφραγίδα περισσότερων από 100 χωρών στο διαβατήριό του, ο Κώστας Μητσάκης αποφάσισε να ανατρέψει αυτό το στερεότυπο και ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή με παπί από την Αθήνα για να φτάσει στο Τόκιο, όπως γράφει ρεπορτάζ της εφημερίδας "Έθνος".
Πρόκειται για ένα επικό ταξίδι 13.400 χιλιομέτρων που θα διαρκέσει περίπου 45 ημέρες και θα φέρει τον κ. Μητσάκη στην Τουρκία, στη Γεωργία και στη συνέχεια στις αχανείς εκτάσεις της Ρωσίας όπου θα κινηθεί παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή του Υπερσιβηρικού έως το Βλαδιβοστόκ. Από εκεί θα πάρει το πλοίο για να περάσει στην Ιαπωνία. «Το πιο ιδιαίτερο είναι ότι αυτό το ταξίδι γίνεται με παπί, ένα μέσο που θεωρούμε κοινότοπο, που είναι για την πόλη και δεν είναι κατασκευασμένο για ταξίδια. Είναι πρόκληση να επιχειρήσω ένα ταξίδι κατά μήκος του Υπερσιβηρικού με αυτό το μέσο» λέει στο «Εθνος».
Οι δυσκολίες
Οι απαιτήσεις ενός τέτοιου ταξιδιού είναι μεγάλες. Η περιοχή είναι αραιοκατοικημένη, εκατοντάδες χιλιόμετρα στέπας παρεμβάλλονται μεταξύ των πόλεων, ενώ σε κάποια σημεία ακόμα και η διαμονή γίνεται δύσκολη. «Σε κάποια σημεία που δεν υπάρχουν μοτέλ θα μείνω στα σπίτια των ντόπιων. Με λίγα δολάρια είναι διατεθειμένοι να σε φιλοξενήσουν για ένα ή δύο βράδια».
Θα έχω ένα ζευγάρι λάστιχα, τακάκια, μπουζί και πέντε λίτρα λάδι. Το παπί έχει κάποιες ανάγκες και μια από αυτές θα είναι να αλλάξω λάδια στη μηχανή. Επίσης θα έχω μαζί μου ένα μπιτόνι με πέντε λίτρα καύσιμο γιατί δεν βρίσκεις πάντα βενζινάδικο τη στιγμή που το θέλεις». Και σε κάθε περίπτωση το ταξίδι με παπί δεν είναι καινούργια εμπειρία για τον κ. Μητσάκη. Πριν από δύο χρόνια είχε κάνει μια εξίσου απαιτητική -αν και λίγο μικρότερη- διαδρομή στην οποία πέρασε από την Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν για να καταλήξει στην Ινδία.
Αυτή είναι η τρίτη φορά που ο Κώστας Μητσάκης θα κάνει τη διαδρομή κατά μήκος του Υπερσιβηρικού μετά το 1996 και το 2007. Σε εκείνα τα ταξίδια είχε διασχίσει την απέραντη ρώσικη στέπα με μοτοσικλέτα. Ποια είναι όμως η γοητεία αυτής της περιοχής που τον κάνει να επιστρέφει μια φορά στα δέκα χρόνια; «Πριν κάνω το πρώτο μου ταξίδι εκεί άκουγα και διάβαζα για τη Σιβηρία, τα Γκούλαγκ και όλα αυτά τα πράγματα και ήθελα να δω πώς είναι αυτά τα μέρη» λέει και συμπληρώνει ότι σήμερα η διαδρομή είναι πολύ ευκολότερη σε σχέση με 20 χρόνια πριν. «Παλαιότερα έπρεπε να κινηθείς σε χωματόδρομους και να παλέψεις με τα στοιχεία της φύσης σε ένα μέρος που δεν είχε σχεδόν καθόλου υποδομές. Σήμερα υπάρχουν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, μοτέλ και βενζινάδικα σε πολλά περισσότερα σημεία. Πρόκειται για ένα ταξίδι που μπορούν να κάνουν και δύο απλοί τουρίστες, αφού δεν έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας».
