Ο Robert Semeniuk γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα μικρό αγροτικό χωριό στον Καναδά. Σπούδασε Περιβαλλοντολογία και...
Ανθρωπιστική Γεωγραφία.
Για περίπου 30 χρόνια εργάζεται ως συγγραφέας, φωτοδημοσιογράφος και είναι ακτιβιστής, αλλά πρώτα απ’ όλα είναι άνθρωπος.
Στην πρώτη του αποστολή για το National Geographic έζησε με τους Ινουίτ για δύο χρόνια.
Από τότε συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα περιοδικά και έντυπα του πλανήτη, όπως και με κυβερνητικές και μη οργανώσεις (Ηνωμένα Εθνη κ.ά.) και έκανε αποστολές σε πάνω από 80 χώρες, σε πολλές από αυτές στο πεδίο της μάχης.
Ο Robert αφιερώνει πολύ χρόνο στα πρότζεκτ του. Το 1987 κάλυψε τον εμφύλιο στη Βιρμανία και επίσης τα γεγονότα στο Αφγανιστάν και την Καμπότζη, το 1992 πήγε στη Σομαλία με τον Ερυθρό Σταυρό, το 1995 κατέγραψε το μετατραυματικό στρες των παιδιών της Γάζας κτλ.
Εχει βραβευτεί πάνω από 40 φορές και έχει τιμηθεί από το National Geographic, τον Science Writers Association και τον Canadian Association of Journalists.
Συνεργάστηκε με το πρακτορείο Black Star στη Νέα Υόρκη για περίπου 25 χρόνια και το αρχείο του περιλαμβάνει 350.000 φωτογραφίες από 80 χώρες.
● Πώς ξεκίνησες τη φωτογραφία;
Από τότε που ήμουν παιδί ενθουσιαζόμουν με τις δυνατότητες που δίνουν τα ταξίδια να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων.
Ολα ξεκίνησαν όταν πήγα με τους γονείς μου στο Μεξικό και είδα ανθρώπους με χέρια μαυρισμένα από τον χαλκό να ετοιμάζουν φαγητό στη φωτιά και να μας σερβίρουν πάνω στη χτεσινή εφημερίδα, ενώ στο σπίτι μας δεν επιτρεπόταν να καθόμαστε στο τραπέζι με βρόμικα χέρια.
Την επόμενη χρονιά επέστρεψα στο Μεξικό με τους φίλους μου, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς μας και είχαμε γράψει καρτ ποστάλ που τους ταχυδρομούσε ένας άλλος φίλος. Πήγαμε στην Τιχουάνα και επιστρέψαμε με μάτια ορθάνοιχτα και πολλές ιστορίες.
Η φωτογραφική μου καριέρα ξεκίνησε όταν έκανα τις περιβαλλοντολογικές σπουδές μου και μια μέρα, καθώς περπατούσα στην παραλία, πρόσεξα τον σκελετό ενός σκυλιού ανάμεσα στα βράχια.
Αυτό ήταν το πρώτο μου πρότζεκτ: να φωτογραφίσω και να καταγράψω νεκρά πλάσματα σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης.
Η πρώτη μου αποστολή για περιοδικό ήταν να ζήσω και να καταγράψω τη ζωή των Ινουίτ. Εζησα μαζί τους, τρώγοντας ωμό συκώτι φώκιας και κρέας από πόδια καριμπού.
Χάθηκα στο παρόν του τόπου και η μόνη ιδιωτικότητα που είχα ήταν όταν έκλεινα τα μάτια.
Οι ιθαγενείς πιστεύουν ότι η υγεία του πολιτισμού τους είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη γη τους και ότι αυτοί ανήκουν στη γη και όχι η γη σ' αυτούς.
Αντιστάθηκαν πάνω από έναν αιώνα στους ιεραπόστολους και τους αποικιοκράτες, αλλά σήμερα τα ποσοστά αυτοκτονίας των ντόπιων είναι 10 φορές πάνω και το αλκοόλ και τα ναρκωτικά κυριαρχούν στη νεολαία.
● Τι σημαίνει η φωτογραφία documentary για σένα;
Είναι ένας σημαντικός τρόπος να διηγηθείς μια ιστορία. Πρέπει να είσαι προσεκτικός, να μπαινοβγαίνεις στο θέμα σου για να είσαι αντικειμενικός και πάντα προσπαθούσα να πάω όσο πιο κοντά μπορώ.
Δεν υπάρχει μαγεία σ’ αυτό. Απλά αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο στους ανθρώπους που φωτογραφίζω και συνήθως ολοκληρώνω φωτογραφίζοντας τους νέους μου φίλους!
Ο χειρότερός μου εφιάλτης είναι να εκμεταλλευτώ κάποιον που υποφέρει. Η λαχτάρα μου είναι να αισθανθώ πώς νιώθουν οι άλλοι και όχι να επαινέσω το εγώ μου, γιατί διαφορετικά ο σκοπός μου και η καρδιά μου χάνονται.
efsyn.gr
